Προσκεκλημένη στο Κόκκινο 105,5 (12-11-19) και στον Νίκο Σβέρκο, τοποθετήθηκα για τα γεγονότα στην ΑΣΟΕΕ.

 

ΝΑ ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΤΟΥΜΕ ΤΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑΚΟ ΑΣΥΛΟ

ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΝΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑΚΗΣ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑΣ

 

Έσπευσα στην ΑΣΟΕ χτες από τη Βουλή, αμέσως μόλις έμαθα για τα επεισόδια. Μόνη μου έννοια η ζωή και η ασφάλεια των φοιτητών.

 

Η εικόνα ήταν ντροπιαστική και αποπνικτική από τα δακρυγόνα με τους φοιτητές εγκλωβισμένους στον προαύλιο χώρο και τα ΜΑΤ και τις κλούβες απέξω. Ήταν το αποτέλεσμα ενός φαύλου κύκλου καταστολής, αυταρχισμού και φόβου που πριμοδότησε η κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου τον Αύγουστο του 2019 από τη Ν.Δ.

 

Τον φόβο τον εκπέμπει η κυβέρνηση όταν δηλώνει διαρκώς ότι τα πανεπιστήμιά μας, που αναγνωρίζονται από τα καλύτερα  παγκοσμίως, είναι χώροι βίας και ανομίας. Ο φόβος περνάει στην πανεπιστημιακή κοινότητα και γίνεται ο χειρότερος σύμβουλος για φοιτητές και δασκάλους ωθώντας τους να αποποιηθούν τις ευθύνες τους. Έτσι υπονομεύεται το αυτοδιοίκητο του πανεπιστημίου. Η πανεπιστημιακή κοινότητα στο σύνολό της δεν αναλαμβάνει την ευθύνη διαχείρισης τα του οίκου της και παραπέμπει στο μακρύ χέρι του Κράτους που παρεμβαίνει με καταστολή.

 

Η ΝΔ. αφού απέτυχε να αναθεωρήσει το άρθρο 16 και να ιδρύσει ιδιωτικά πανεπιστήμια που απαιτεί το μεγάλο επενδυτικό κεφάλαιο, συρρικνώνει την δημόσια ανώτατη εκπαίδευση με την κατάργηση 37 πανεπιστημιακών τμημάτων και αποκλείει δεκάδες χιλιάδες παιδιά από τα δημόσια πανεπιστήμια με την επαναφορά της βάσης του «10».  Οι ελληνικές οικογένειες θα πληρώσουν ακριβά τις σπουδές των παιδιών τους.

 

Παράλληλα, ενώ θέλει να εμφανίζεται ως εγγυήτρια της ενότητας του λαού, με τις μεθόδους της, όπως και στο προσφυγικό, και στη συμφωνία των Πρεσπών, καλλιεργεί τον διχασμό. Όπως κάνει και τώρα στον ευαίσθητο χώρο της πανεπιστημιακής κοινότητας.

 

Ως αντιπολίτευση -και όχι μόνο ο ΣΥΡΙΖΑ- έχουμε καθήκον να υπερασπιστούμε την ενότητα του Πανεπιστημιακού χώρου διδασκόντων και διδασκομένων. Ο διχασμός στον πανεπιστημιακό χώρο θα αναδείξει τρομακτικά προβλήματα.

 

Εξαιρετικά ενδιαφέρουσα στην κατεύθυνση αυτή είναι  η απόφαση της Συγκλήτου του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου, που ελήφθη μετά τα γεγονότα στην ΑΣΟΕ. Διαπιστώνει ότι «η επέμβαση καταστολής προκαλεί τεράστια ανησυχία ενόψει του εορτασμού της εξέγερσης του Πολυτεχνείου», δηλώνει ότι «θα προσπαθήσει με όλες της τις δυνάμεις και με όλη την πανεπιστημιακή κοινότητα να διασφαλίσει το πανεπιστημιακό άσυλο», και  καλεί  σε μαζική συμμετοχή στις εκδηλώσεις του εορτασμού. Τέλος, επισημαίνει ότι  «το Πανεπιστημιακό άσυλο πρέπει να προστατεύεται και να αξιοποιείται από την πανεπιστημιακή κοινότητα για την ευρεία ανταλλαγή απόψεων και την καλλιέργεια νέων ιδεών με βασικό σκοπό το όφελος του κοινωνικού συνόλου».

 

Αυτή είναι η μάχη των ημερών που οφείλουμε να δώσουμε.  Ο φόρος τιμής στη 17 Νοέμβρη είναι η κατοχύρωση της ουσιαστικής έννοιας του ασύλου προς όφελος της ευρύτερης κοινωνίας. Πέρα από τις σπασμωδικές ενέργειες της κυβέρνησης να το καταργήσει, και την προσπάθειά της να διχάσει την πανεπιστημιακή κοινότητα σε καλούς και κακούς φοιτητές, σε καλούς και κακούς πανεπιστημιακούς,  πρέπει να υπερασπίσουμε την ενότητα της πανεπιστημιακής κοινότητας για να αναλάβει τη δημοκρατική λειτουργία του πανεπιστημίου χωρίς φόβο και με υπερηφάνια.